කෙසේ පා ඔසවමිද සා පවස විද දරා
උරපසෙක නොවී නුබ අවපසෙක සද වුනා
මම තවම මට අහිමි මගෙ කවිය ලියනවා...
දුක දරා ගන්න හැකිවෙදැයි සිතේ..... මින් මතු....මම කවදාවත් හැඩේව්වෙනැ තරකා...... නෙතු....ආදරේ කරපු සිත අංසතු උනා..... ඉන්පසු...
නිමාඋනත් කම්නැ ජිවිතේ මා.....පැතු....
නිමාඋනත් කම්නැ ජිවිතේ මා.....පැතු....
මල් පිපුනු ගහ ගාව තවම ඉඩ තියෙනවා
නුබ මගේ ලගින් නෑති අඩුව මට දෑනෙනවා
මම තවම මට අහිමි මගෙ කවිය ලියනවා......
දුක පිරුනු මගෙ හිත නුබ හොදට දන්නවා... dil
No comments:
Post a Comment